ओर्इ सत्ता

ओर्इ सत्ता

म माग्ने हैन ।
दिनेको सन्तान पो हुँ
पहिलो राष्ट्र हुँ ।।

कहिल्यै मागेका थिएनन्
मेरा पुर्खाले त
जहिले पनि दिएकै थिए ।।

त्यसैले-
म माग्ने हैन ।
दिनेको सन्तान पो हुँ ।।

हिजो- मेरो पनि आफ्नै संसार थियो
दिनेको संसार !
आफ्नै विश्व थियो ।
आफ्नै म्हरमेनछन/रिमठिम थियो ।।

पछिल्लो समयमा-
मेरोतिर तँ खोसुवा पो आइपुगेको थिइस् ।
जबरजस्त खोसेको थिइस्-
मेरो आफ्नै सलिङ/कै/ग्योर्इ र ग्युर्इहरू !!

सकेको थिइँन- मैले
किनकी म त साह्रै सोझो थिएँ
आपराधिक खेल जान्दिनथेँ ।।

त्यही भएर त-
खोसिस् लुटिस्; मनलाग्दी गरिस् ।
हिजोको कुरा हो यो-
आजसम्म पनि केही परिवर्तन भएको छैन ।।

दिँदै त थिएँ
दिइरहेकै त थिएँ ।
जति दिएपनि नपुग्दोरहेछ
तँलाई/लिनेहरूलाई !!

अब भने-
दिन पनि सक्छु ।
नदिन पनि सक्छु ।।

किनकी-
दिनेहरू तन्नम् भैसक्तापनि
हाडछाला मात्रैको हुँदापनि
लिनेहरूले- लिइनैरहने मात्रै त रहेछन् ।
दिन नमान्दा त- खोसिरहँदारहेछन् ।।

त्यसैले हुनुपर्छ-
कालो युगको जञ्जीरहरू
तोड्ने रहर जागृत भएको छ ।
हिजो खोसिएका जति
एक-एक गन्दै फिर्ता लिने मन भएको छ ।।

तैपनि-
मागिरहेको छुइँन/ माग्दिनँ पनि !
माग्नेसित माग्नेको सन्तान होइन म ।
अझै दिने नै रहर गर्दैछु ।।

दिनेछु-
आऊ माग्न आऊ ।
निसङ्कोच भएर आऊ ।।

दिनेछु तँलार्इ पनि एक चपरी जमीन
एक टुक्रा नीलो आकाश
जरुवाको एक घुट्को पानी
अनि, एक कुड्को ठूलोओखती पनि !!

तँ जस्तो त छुइँन
हो; दिनेछु ।
मागी हेर मसँग-
एक मुठी स्वच्छ अक्सिजन !
एक टुक्रा घाम र जून पनि !!

चाहिएको छ भने-
आऊ । म कहाँ माग्न आऊ
दिनेछु-
एक आङ कपडा !
एक पेट भोजन दिनेछु ।।

तर माग्न आउने छुइँन-
आँशुको थोपा तिरेर
तँसित एक पित्को हाँसो ।।

कसम !
मरेपनि माग्ने छुइँन-
जडउरीमा एक मुठी प्राण माग्ने छुइँन !!

लैजाऊ : दिनेछु
तँलाई लैजान दिनेछु
तेरो आफ्नो जति सबै लैजाऊ/उखेलेर लैजाऊ ।।

याद गरेस्-
छोडेर जाऊ अब,
मबाट तैँले लुटेको
मेरो सलिङ/कै/ग्योई र ग्युर्इहरू !!

हैन भने : याद गरे
माग्न बाध्य भएँछु भने पनि
म त, तँसित माग्न आउने छुइँन ।।

किनकी
अब तँ त माग्नेको अन्तिम चरणमा पुगिसकिस्
त्यसैले-
मैले दिए मात्रै पाउने छस्
नभएर भोकै नाङ्गै मर्नेछस् ।।

कुन मुखले माग्छस् मसँग ?
के नै खोस्छस् मबाट ??

तँ त माग्नेका सन्तान
दिँदा-दिँदै पनि खोस्नेको सन्तान
त्यसैमा गर्व गर्नेको सन्तान !!

याद गरेस्-
दिने त म हुँ ।
तिमी त जाबा-
माग्नेको सन्तान
खोस्नेको सन्तान ।।

समय छँदै विचार गरेस्-
तँजस्तालाई त दिएर आएको छु
त्यसैले माग्न आउने छुइँन ।।

नसोचे हुन्छ
आफैँलाई दिने मालिक नसोचे हुन्छ ।
किनकी
दिने त म पो हुँ ।।

त्यसैले-
घेर्न आएको छुइँन/आउने पनि छुइँन
तेरो सिंहदरबारहरू !
हिँडेको पनि छुइँन-
तेरो बालुवाटार हुँदै अहिलेसम्म पनि !!

के होला ? के नहोला ?
आफैँले आफैँलार्इ दाता सम्झिस् भने
मलाई चाहिँ तेरो जुठोपुरो खाने सम्झिस् भने
त्यस अपराधको सजाय दिन बाध्य भएँ भने !!

याद गरेस्-
तँ त मेरो लागी झारपात मात्रै
लगाएको बाली बचाउनैका लागि
गोडमेलको क्रममा : उखेलेर फाल्नु नपरोस् !!

हो; फेरि पनि सम्झाउँदैछु-
म माग्ने हैन ।
दिनेको सन्तान पो हुँ
तेरो मालिक पो हुँ ।।
१५ जेठ '७३
चाबहिल