सारांश

जतिखेर
त्रासका घेराबन्दीमा फस्दै जानेछु
त्यहाँबाट उम्कन
सक्तो प्रयास गर्दै जानेछु ।।

उम्कन सकिनछु भने-
ठिकै छ; हात उठाउनेछु ।
आश जलाएर
त्यसैको बिगुत लगाउनेछु ।।

त्यसपछि-
न रहे बाँस; न बजे बाँसुरी !
आशै नभएपछि-
त्रास पनि तडि्प-तडि्प मर्नेछन्
भएजति समस्या टर्नेछन् ।।

समस्याविहीन भएपछि-
जित्नेछु- सारा संसार
चल्नेछ- मेरो एकलौटी राज !!

त्यही दिन पनि
शायद धेरै टाढा छैन
लक्षणहरू देखापर्दैछन् ।।

१३ फागुन ’७४
चाबहिल